Karar gazetesi muharriri Elif Çakır, cezaevinde çocuğuyla birlikte kalan bir annenin kendisine yazdığı mektubu köşesine taşıdı. Çakır’ın aktardığına nazaran tutuklu bayan, “Çocuklarım vakit zaman iki çocuğum Osman Bahadır ve Ömer Yetenekli sıkılıyor ve babaannelerinin yanına göndermek zorunda kalıyoruz ve tekrar cezaevine geldiğinde ‘Anne sen bu kapıyı açamıyor musun’ diye soruyorlar. Çocuğum bu soruyu sordukça koğuştaki bayanlar gözyaşlarına boğuluyor. Çocuklarım dışarı gidince de annemi özledim diye ağlıyorlar. Bir kısır döngünün içine giriyoruz” diye yazdı.
Elif Çakır’ın bugünkü köşesi şöyle:
Geçtiğimiz Cuma günü sabah saatlerinde bir mektup aldım. Zarfın içine iliştirilen bu fotoğraf içimi yaktı. Mektubu okuduğumda ise mideme tonlarca yükte yumrukların atıldığını hissettim.
Fotoğrafa dikkatlice bakın…Bu fotoğraf karesinde gencecik bir baba ve üç çocuğu var. Babasına sokulmuş, beyaz gömlekli olan beş yaşındaki Osman Bahadır olmalı. Kırmızı beyaz çizgili tişörtlü olan dört yaşındaki Ömer Becerikli… Babanın kucağında tutmaya çalıştığı ağlayan çocuk ise bir buçuk yaşındaki Ali Asaf…
Bu fotoğraf Düzce T Tipi Cezaevinde çekilmiş.
Hayır, bu fotoğraf babalarını ziyarete gittiklerinde çekilmemiş, çünkü bu üç çocuk cezaevinde kalıyor. Zira anneleri de cezaevinde…
Okuduğumda ‘mideme tonlarca tartıda yumrukların atıldığını hissettim’dediğim mektubu sizlerle paylaşmak istiyorum. Baba Fuat Alperen Çatpınar cezaevinde yaşadıkları dramı şöyle anlatıyor:
“Ben B-6 koğuşunda kalıyorum eşim ise D-4 koğuşunda. Çocuklarım vakit zaman iki çocuğum Osman Bahadır (5) ve Ömer Yetenekli (4) sıkılıyor ve babaannelerinin yanına göndermek zorunda kalıyoruz ve tekrar cezaevine geldiğinde ‘Anne sen bu kapıyı açamıyor musun’ diye soruyorlar. Çocuğum bu soruyu sordukça koğuştaki bayanlar gözyaşlarına boğuluyor. Çocuklarım dışarı gidince de annemi özledim diye ağlıyorlar. Bir kısır döngünün içine giriyoruz. Küçük çocuğum Ali Asaf (1,5) devamlı cezaevinde kalıyor ve mazgaldan karavana verin denilince plastik karavanaları mazgala götürüyor. Bunu bir oyun zannediyor. Çocuklarım cezaevinde sık sık hastalanmakta. Osman Bahadır büyük çocuğuma büyüme geriliği teşhisi kondu ve tedavisi cezaevi kurallarında mümkün olmamaktadır. Ve ruhsal olarak külfet yaşamaktadır.”
İçiniz yandı değil mi? Nasıl yanmasın ki… “Anne sen o kapıyı açamıyor musun?”sorusu karşısında bir annenin çaresizliğini düşünün!
Dışarıya çıkmak isteyen dört –beş yaşındaki bir çocuğa demir kapıların açılamayacağı nasıl anlatılabilir?
Dört beş yaşındaki bir çocuk annesini ve babasını görmeden kaç gün dayanabilir?
Hangi annenin babanın yüreği dayanabilir böylesi bir sahneye?
Ömer Mahir’in Osman Bahadır’ın annelerine sordukları “sen o kapıyı açamıyor musun?” sorusu beni, 12 Eylül devrinde yaşanmış gerçek bir öykü olan “Uçurtmayı Vurmasınlar” filmine götürdü. Filmde beş yaşındaki Barış’ın belleklere kazınan o meşhur “Niye uçmuyor İnci?” soru sahnesini çok uygun hatırlıyorum:
Hapishanede dünyaya gelen ve dört duvar ortasından öteki bir şeyi göremeyen küçük Barış, hapishane avlusunda oynarken gökyüzünde bir uçurtma görür. Ancak ne olduğunu bilemez zira birinci sefer görüyordur. Ve bayan kararlar ortasında kendisine arkadaş yaptığı İnci’ye koşup, gördüğü şeyi “şöyle kocaman kuyrukları vardı” diye tanım ederek sorar. Gördüğü şey uçurtmadır.
Barış günlerce gökyüzüne bakar, uçurtmayı arar ve İnci’ye sorar: Niye uçmuyor İnci?
Ve Barış’ın İnci’yle şu konuşmaları…
* “Burada uçmaz Barışçım çok küçük gelir bu avlu ona.”
* “Küçük uçurtma uçururuz.”
* “Yine uçmaz, kocaman çayırlarda uçurtmak gerekir.”
* “Kocaman çayır nasıl olur İnci?”
* “Hani renkli kitapta fotoğrafına bakmıştık.”
Yıllar sonra sineması ve bu sahneleri yine, yine, yine izledim. Nedendir bilmem kırmızı beyaz çizgili tişörtlü Ömer Mahir’in (doğru bilmişimdir umarım) bakışlarını, yüzünü, adam akıllı bir 12 Eylül eleştirisi olan “Uçurtmayı Vurmasınlar” filminin beş yaşındaki Barış’ına benzettim.
Zamanımızda da böylesi pek çok dramların yaşandığı kesinlikle. Pek çok çocuk annesi ve babasıyla birlikte mahpus yatıyorlar.
Adalet Bakanlığı yetkilileri, cezaevlerinde annelerinin yanında kalan 0-6 yaşında 703 çocuk olduğunu açıkladı. (21 Mayıs 2019)
Yani, dört yaşındaki Ömer Uzman, beş yaşındaki Osman Bahadır ve bir buçuk yaşındaki Ali Asaf, cezaevlerindeki FETÖ tutuklusu annelerin yanında kalan 703 çocuktan yalnızca üçü.
Peki, annesi ya da babası yahut her ikisi cezaevinde olduğu için akrabaları tarafından bakılan altı yaş üstü kaç çocuk var?
Tutuklu anne ve babalar beraat edebilirler. Suçsuzlukları ortaya çıkabilir yargı “pardon” diyebilir. Ya da hatalı oldukları ortaya çıkabilir şu kadar sene mahpusa mahkum olabilirler.
Ancak bu çocuklar küçücük yaşta maruz kaldıkları ağır travmalarının tesirini ömür uzunluğu yaşayacaklar…
Yargıda, emniyette, askerde ve devletin değerli kademelerinde vazifelerini suiistimal edenleri, darbe ile önemli halde biçimde bağlantısı bulunanları, soru çalanları, hata teşkil edecek işlere bulaşanlar cezalarını çeksinler, tamam. Kimsenin buna bir şey dediği de yok esasen. Bunlara acınmasın, tamam.
Tamam da…
Ancak içeride tutuklu olanların kaçı sahiden de darbe ile alakalı? Cezaevinde kalan bu 700 çocuğun annelerinden kaçı sahiden de hatalı. Kaçı FETÖ’nün yasadışı bâtın yüzünü bilerek ona hizmet etmiş.
Bir yıl evvel FETÖ’cü diye içeri alınanlar bir yıl sonra tahliye ediliyor. Adalet Bakanı Gül’ün kullandığı kavramla söyleyelim, yani yargı “pardon” demeye devam ediyor. Zira bir hukuk devletinde olağanda soruşturma konusu dahi olmayacak hadiseler hata kanıtı sayılıp tutuklamalar yapıldı hala yapılmaya devam ediyor.
AHİM’in, AYM’nin ihlal kararları, bu vahim isimli yanlışları önlemeye yetmedi.
Bunların hepsi vahimdir lakin en azından 0-6 yaşında çocuğu olan annelerin davalarına dikkat edilse.
Adalet Bakanı Abdülhamit Gül bir baba… HSK’nın başındaki Mehmet Yılmaz, Halil Koç birer baba… Bu davalara bakan yargıçların büyük bir kısmı ya annedir ya da baba…
700 çocuk cezaevlerinde… Binlerce çocuk dışarıda… Tamam, cezaevinde doğan yahut annesiyle altı yaşına kadar cezaevinde kalmak zorunda kalan çocuklara, güya evlerindeymiş üzere, olağan hayat kaidelerini oluşturacak bir proje düşünüyormuş Adalet Bakanlığı… Bu hoş bir düşünce…
Fakat bununla birlikte içeride çocuklarıyla birlikte kalan hükümlü, tutuklu annelerin evrakları hem bekletilmeden hem de evraklarında sahiden de kabahat ispatı olup olmadığına bakılsa ve neticelendirilse…
Bu çocuklar büyüyecekler. Yaşadıkları ağır travmaların tesirleriyle birlikte büyüyecekler… Soruyorum bu çocuklar büyüdüklerinde bu ülke hakkında bu devlet hakkında ne düşünecekler?
